Een ruime meerderheid van de aankomend studenten (67 procent) ziet als een berg op tegen een ontgroening, maar onderwerpt zich er desondanks toch aan. Om er bij te mogen horen laten ze zich afblaffen en vernederen; betalen bier voor ouderejaars of rollen in opdracht van een idiote oetlul door vanillevla – of erger. Wat ben je dan? Inderdaad, een watje.

Maar als het je al ontbreekt aan eigenwaarde, dan valt er in feite weinig aan je ego af te breken. Want dat is feitelijk wat er gebeurt. Een ritueel van incasseren en vernederen als instrument om je te laten voelen wie het op de apenrots voor het zeggen heeft en wat jouw plek is in die hiërarchie. Dat schijnt louterend en vormend te werken. Zo zou je vrienden maken voor het leven. Die onzin heb ik nooit geloofd en ik ben er in mijn loopbaan nooit aan herinnerd dat ik niet ben ontgroend. Ontgroenen is een naar stukje tijdverdrijf voor gezagsgetrouwe jongetjes en meisjes die elkaar mogelijk later nog eens een balletje willen toespelen. Als dat de basis moet zijn voor je toekomstige netwerk… Ze brengen de corrupte bestuurders van morgen voort, schreef Malou van Hintum vorig jaar in de Volkskrant. ‘Mensen die elkaar altijd en overal herkennen, en altijd en overal zullen doen wat ze tijdens hun ontgroening hebben geleerd: Wat er ook gebeurt, en wat er ook is gebeurd, we zullen elkaars fouten afdekken’. Want dat is de eerste les die er wordt ingestampt als je wordt ontgroend: je klapt nóóit uit de school. Hoe erg, hoe oneerlijk of hoe verschrikkelijk iets ook is, je houdt je mond. Want je bent loyaal aan de club’.

Vrije geesten, eigenheimers en randschapen kunnen heel goed zonder. Zonder enige druk van binnenuit of buitenaf leggen zij waardevolle verbindingen en maken in eigen tempo vaak vrienden voor het leven.

Ik ben niet ontgroend. Dat past niet bij kritische lui op de school voor journalistiek. Mijn zoon had aan de UvA ook volstrekt geen zin in die onzin. Hij start volgende maand met zijn master biomedisch. Hij mist niets en zegt zich ook nergens buitengesloten te voelen. Morgen gaat mijn dochter kennismaken met Utrecht. Ook zij is niet het type dat haar verstand op nul zet. Want dat is toch wat je wilt, dat ze vanaf dag één aan de Universiteit of Hogeschool hun hersens gebruiken.