Over veertien dagen trekken programmamakers en journalisten naar het Malieveld om te protesteren tegen de bezuinigingen. Als die demonstratie een succes wordt eet ik KRO’s Microgids op en ik word lid van de TROS.

Het is een novum dat ‘Hilversum’ naar Den Haag trekt. Een bijzondere paragraaf in de omroepgeschiedenis. Maar wanneer is de demonstratie een succes? Als het kabinet afziet van extra bezuiniging van 100 miljoen? Als het initiatiefnemer Jan Slagter (omroep Max) lukt om 10.000 mensen op de been te krijgen? Als we in het journaal op 9 oktober Andries Knevel en Eva Jinek zij aan zij zien strijden voor ‘onze’ programma’s, ‘hun’ baan en dat van omroepcollega’s? Ik reken op beelden van Yvon Jaspers, Felix Meurders, Sven Kockelman, Antoinette Hertsenberg, Tom Egbers en Caroline Tensen die eensgezind en meerstemmig een protestlied zingen…

De publieke omroep is mij dierbaar, uniek in Europa en moet niet worden verkwanseld. Ik heb er 21 jaar van gegeten in ruil voor mijn kwaliteiten, maar ik zou er niet de straat voor op gaan. Het kan namelijk efficiënter. ‘Door de bezuinigingen zullen er in 2016 nog maar tien omroeporganisaties zijn, de helft van het huidige aantal’, aldus Jan Slagter in het programma Knevel & Van den Brink. So what Jan? Hoort het debat niet te gaan over hoe publiek is de omroep? Welke taken horen daarbij en wat mag dat kosten? Die discussie is niet gevoerd de afgelopen jaren. Ik noem geen namen, want de omroeptop is te dichtbevolkt. Een manco van het systeem.

Hilversum was druk. Druk met zichzelf. Politici hebben geen benul hoe een programma wordt gemaakt en wat daarvoor nodig is. De omroep is geen maatschappelijk issue. Henk en Ingrid hebben Netflix en hun kinderen kijken naar YouTube. De crisis had het bestel daadwerkelijk kunnen veranderen maar dat gebeurt niet. Er verdwijnen banen en logo’s. Een enkele bobo’s verandert van parkeerplaats. De structuur en de cultuur blijven overeind. Die vormen een obstakel voor een alternatieve route.

Ik kreeg dikwijls de indruk dat managers van de omroephuizen druk waren met het bestrijden van elkaar. Er ging veel tijd zitten in de nutteloze vraag: wat zal er met ons gebeuren? Mede daardoor is het niet gelukt om het belang van de publieke omroep over het voetlicht te brengen. Dat heeft de positie aangetast. De rekening is wrang en kan niet alleen bij de politiek worden gelegd.

Ps. Ben je het volstrekt met mij oneens, dan kun je klikken op de afbeelding en de petitie tekenen.